گریه شدید

گریۀ شدید

یکى از غلامان حضرت امام محمد باقر علیه السلام گفت:

وقتى در خدمت آن حضرت به مکه رفتیم، چون آن حضرت داخل مسجد الحرام شد و نگاهش به خانۀ کعبه افتاد، گریست به حدى که صداى مبارکش در میان مسجد الحرام بلند شد.

من گفتم: پدر و مادرم فداى تو شود، مردم شما را بدین حال مى‌بینند، خوب است کمى صداى مبارک را از گریه کوتاه فرمایید. فرمود: واى بر تو! به چه سبب گریه نکنم؟ همانا امید مى‌رود که حق تعالى به سبب گریستن من، نظر رحمتى بر من فرماید و به آن سبب فردا در نزد او رستگار شوم.

پس آن حضرت دور خانه طواف فرمود و در نزد مقام ابراهیم علیه السلام به نماز ایستاد و به رکوع و سجود رفت و چون سر از سجده برداشت، موضع سجدۀ آن حضرت از آب دیدگانش تر شده بود.